Stopień przereagowania, stopień przemiany, α, stosunek ilości (wybranego) substratu, która uległa przemianie w produkty reakcji chemicznej, do początkowej ilości tego substratu. Stopień przereagowania równy jest ilorazowi chwilowej (aktualnej) wartości liczby postępu reakcji chemicznej i maksymalnej osiągalnej dla wybranego reagenta wartości tej liczby.
W odróżnieniu od liczby postępu reakcji, która jest wielkością ekstensywną (zależną od masy układu), stopień przereagowania stanowi wielkość intensywną (niezależną od masy układu). Często jest wyrażany w procentach, natomiast ilość substratu może być mierzona w molach, gramach lub podawana jako stężenie molowe (gdy nie ma zmian objętości układu podczas reakcji).
Stopień przereagowania zawiera się w przedziale od 0 (przed rozpoczęciem reakcji) do wartości bliskich 1 (dla tzw. reakcji praktycznie nieodwracalnych), najczęściej jest mniejszy od jedności i dąży do tzw. równowagowego stopnia przereagowania. Usuwanie produktów reakcji z układu reagującego pozwala uzyskać wyższy stopień przereagowania. Końcowy stopień przereagowania bywa też nazywany wydajnością reakcji chemicznej.
Liczba postępu reakcji chemicznej, parametr charakteryzujący zaawansowanie reakcji chemicznej.
Liczba postępu reakcji chemicznej jest równa stosunkowi powstałej (lub zużytej) w reakcji liczby moli danego reagenta do jego współczynnika stechiometrycznego w równaniu tej reakcji.
Wartość liczby postępu reakcji chemicznej jest w danej chwili dla wszystkich reagentów jednakowa.
Czas relaksacji - czas potrzebny do ustalenia się równowagi termodynamicznej gazu.
czas relaksacji to jak podaje pwn , czas niezbędny aby układ powrócił do stanu równowagi
Zgodnie z teorią stanu przejściowego (kompleksu aktywnego) substraty przed przejściem w produkty tworzą kompleks aktywny, nie będący jeszcze produktem, ale jednocześnie będący czymś więcej niż wzbudzonym substratem. Jest to twór, w którym nastąpiły już częściowe przegrupowania, zmiana energii poszczególnych wiązań oraz powstanie zalążków nowych. Kompleks aktywny charakteryzuje się wyższą energia wewnętrzna niż suma substratów czy suma produktów. Zatem substraty, zanim osiągną stan produktów muszą uzyskać energię wewnętrzną odpowiadającą kompleksowi aktywnemu, bez względu na to czy po zakończeniu reakcji energia produktów będzie wyższa (reakcja endotermiczna) czy niższa (reakcja egzotermiczna) od substratów. Ta "energetyczna przeszkoda" na drodze od substratu do produktu jest najczęściej głównym wyznacznikiem szybkości reakcji, całkowicie ją niekiedy uniemożliwiając. Aby ułatwić pokonanie bariery energetycznej związanej z energia aktywacji możemy albo dostarczyć do środowiska reakcji więcej energii (np. ogrzewanie) albo zastosować substancję, która łatwo reaguje z substratem (mała energia aktywacji) a powstały związek łatwo przechodzi w produkt końcowy (także niska energia aktywacji). Substancję, która w ten sposób ułatwia przejście od substratów do produktów nazywamy katalizatorem. Katalizator po przejściu substratów w produkty całkowicie się odtwarza, stąd niekiedy można spotkać się ze sformułowaniem, że katalizator jest to substancja nie biorąca udziału w reakcji a jedynie ułatwiająca jej przebieg. Jest to sformułowanie bardzo niezręczne, bowiem jak wiemy owo "nie branie udziału w reakcji" polega na tym, że na początku i po zakończeniu reakcji ilość katalizatora nie ulega zmianie.