Msza święta składa się z liturgii słowa i liturgii eucharystycznej. W pierwszej części liturgii mszalnej przychodzi do swojej własności Słowo, które skierowane jest do wszystkich wiernych, natomiast w drugiej części, Słowo staje się Ciałem, pod postacią chleba i wina Jezus Chrystus przychodzi na ołtarz.

Liturgia eucharystyczna rozpoczyna się przygotowaniem darów, dawniej określanym mianem offertorium. Kapłan w imieniu Kościoła przyjmuje dary ofiarne od wiernych, które potem ofiarowane Bogu i składane na ołtarzu stają się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Przygotowanie darów – preparatio donorum – to przyniesienie i złożenie na ołtarzu chleba oraz wina i wody.

Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia.

Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy wino, które jest owocem winnego krzewu i pracy rąk ludzkich; Tobie je przynosimy, aby się stało dla nas napojem duchowym.

Dary, które kapłan w imieniu wspólnoty Ludu Bożego składa na ołtarzu to dary Boże, które od Boga zostały nam dane oraz owoce ziemi i pracy rąk ludzkich. To co od Boga zostało nam dane, Kościół chce ofiarować Bogu w ofierze.

Jezus ustanowił Eucharystię podczas posiłku paschalnego. Na zastawionym stole znajdowały się od samego początku chleb i wino.

Już święty Justyn, pochodzący z II wieku wspomina o przynoszeniu chleba i kielicha napełnionego winem i wodą, oraz o modlitwach dziękczynnych przełożonego. Zaznaczyć trzeba również, że do ołtarza przynoszono także inne produkty spożywcze i datki, które składane były na ręce przełożonego a po skończonej liturgii przeznaczane były dla wdów i sierot oraz innych potrzebujących. Dary chleba i wina, które przeznaczano do konsekracji składane były na ołtarzu, natomiast pozostałe dary składano w odpowiednim miejscu, tak, żeby po mszy rozdać je potrzebującym.

Obrzęd przygotowania darów rozpoczyna się od przygotowania ołtarza (korporał, puryfikaterz, palka, kielich, mszał). W tym czasie wierni nawiązując do tradycji powinni przynieść do ołtarza dary chleba i wina, a także inne dary, które można złożyć poza ołtarzem. Kapłan przyjmując w odpowiednim miejscu chleb i wino składa je na ołtarzu. Dary chleba i wina, a także inne dary są symbolem tego wszystkiego co wierni składają Bogu w darze od siebie. Dlatego należałoby zachować tradycję przynoszenia darów do ołtarza, tak, aby wszyscy wierni mogli ofiarować Bogu owoc ziemi i swojej pracy. Procesji z darami powinien towarzyszyć radosny śpiew pieśni.

Kościół od samego początku sprawowania Eucharystii dodawał do kielicha z winem nieco wody. Zmieszanie wina z wodą to znak zjednoczenia ludzi z Chrystusem, tak jak po zmieszaniu tych dwóch składników: wina i wody, nie można ich oddzielić, tak chrześcijanin nierozerwalnie zjednoczony jest z Chrystusem. Również po śmierci Chrystusa na krzyżu, wypłynęła krew i woda. Gest połączenia wody i wina może być również rozpatrywany jako połączenie bóstwa i człowieczeństwa Chrystusa.

Po ofiarowaniu Bogu darów Kościół modli się, by ofiara która ma się dokonać podobała się Bogu.

Przyniesione do ołtarza dary mogą być okadzone, by złożona ofiara wzniosła się do Boga jak dym kadzidła. Okadzenie darów, ołtarza, celebransa i wiernych oznacza również zjednoczenie wszystkich uczestników liturgii. Celebrans prosi, aby Bóg wszechmogący przyjął tą ofiarę oraz abyśmy stali się darem dla Boga.

Dary ofiarne: chleba oraz wina i wody są wyrazem naszej wdzięczności Bogu za otrzymane dary każdego dnia, za pokarm dla ciała, a ofiarowany Bogu podczas Eucharystii jest pokarmem dla duszy.